Postimpresjonizm
(czyli sztuka
po impresjonizmie) – terminem tym określa się
różne
zjawiska w sztuce francuskiej na przełomie XIX i XX wieku, wywodzące
się z impresjonizmu, ale w dużej mierze odrzucające go. Ramy czasowe
określa się też bardziej precyzyjnie jako czas od ostatniej wystawy
impresjonistów w 1886 roku do pierwszej wystawy
fowistów
w 1905 r.
Postimpresjoniści
kontynuowali
kolorystyczne poszukiwania, a zarazem odrzucili wiele zasad pierwotnego
impresjonizmu. Starali się uwolnić obraz od naśladownictwa natury,
czyli koncepcji mimesis, kładli nacisk na autonomiczność dzieła
malarskiego. Dla wielu artystów postimpresjonizm był punktem
wyjściowym w dążeniu do własnego stylu.
Wybitni przedstawiciele
tego nurtu to
Vincent van Gogh, Paul Gauguin, Paul Cézanne i Henri
Toulouse-Lautrec. Z nurtem tym wiąże się twórczość takich
grup
malarzy jak neoimpresjoniści, nabiści, szkoła z Pont-Aven.
W Polsce terminem
postimpresjonizmu
określa się kierunki kolorystyczne w malarstwie, zwłaszcza
twórczość grupy kapistów.