Neofowizm lub
neoabstrakcjonizm
– kierunek w światowym malarstwie z końca lat 70.,
nawiązujący do
doświadczeń fowizmu i abstrakcjonizmu.
Grupa niemieckich
malarzy (Rainer
Fetting, Salome, Bernd Zimmer oraz Helmut Middendorf) złączyła się
około 1978 r. pod wspólnym sztandarem niechęci do pop-artu,
tworząc tzw. Neue Wilde (czyli "Nowi dzicy"). W swoim malarstwie
nawiązywali do najlepszych lat niemieckiego ekspresjonizmu, a więc lat
1907-1915 – tworząc niezwykle żywo i brutalnie, ze szczyptą
fowistycznego szaleństwa barwnego. W Hiszpanii na początku lat 80. nurt
ten podjął Manuel Brotto, a w Polsce pod hasłem Nowa Ekspresja m.in.
tworzyli: Jerzy Świątkowski, Cezary Staniszewski, Janusz Mulak, Michał
Kowalski, Grzegorz Śmigielski, Krzysztof Skarbek, grupa Gruppa,
Zdzisław Nitka, .
Tematem prac
neofowistycznych są
zwykle ludzie, często w konwencji pornografii lub agresywnej
prowokacji. Artyści powracają do tematów historycznych i
mitycznych, przy czym ich celem jest jak największe zbrutalizowanie
danych tematów – zaakcentowanie tkwiącego w
rzeczywistości
cierpienia i przemocy. Na wystawie Zeitgeist ("Duch czasu") z 1982 r.
malarze niemieccy przedstawili światu ich wizję
współczesnego
życia w mieście, pełnego gwałtu i drastyczności.
Technika malarska jest
również
agresywna – prace bywają niedokończone lub pospiesznie i
niestarannie kadrowane, a farba wyciskana bezpośrednio z tubki układa
się w wyraziste pasma kontrastujących barw.