Stanisław
Jerzy Dołżyk - malarstwo
Fragment obrazu "Mistrz Hieronimus Van Aeken" z cyklu "Lot Ikara" malowany do piosenki Jacka Kaczmarskiego o tym samym tytule.
Z cyklu "Lot Ikara"
"Mistrz Hieronimus Van Aeken"
2005
olej, płótno, 150 x 120
,,Mistrz Hieronimus Van Aeken” muz. i
sł. Jacek
Kaczmarski
A ja dosiadam świni i diabłów sto mnie goni!
Wy sobą zajęci, odwróćcie się byście widzieli!
Tu chlusta wino w gębę moją z dzbana z małpiej dłoni,
na pierś owłosioną leci z brody i pełnej gardzieli!
Tu ruda ladacznica ropuchę ma na sromie,
po sznurkach rozporka gramoli się ręka lubieżna;
pod garnkiem mego brzucha rozpala dziki płomień,
więc śmieję się głośno i z trzosu odliczam należność!
A tam, gdzieś mój brat, na harfie jak Chrystus rozpięty,
dobrze mu tak, niech wie, że niełatwo być świętym.
A ja dosiadam świni! I trzymam się szczeciny!
To co, że pod belką zawisły różowe strąki ciał?
Czy może mam być mędrcem by puszczać z ust mydliny
i mówić o woniach Arabii, gdy wokół cuchnie kał?
Podkułem świnię złotem i ślad wyciskam w gnoju!
Niech każdy oswoi swe diabły o żabiotrupich pyskach!
Szczęśliwi niechaj w swoich bańkach z tęczy śpią w spokoju
nim w parę ich zmienią płonące wsie, młyny i zamczyska!
A tam, gdzieś mój brat, na harfie jak Chrystus rozpięty,
dobrze mu tak, niech wie, że niełatwo być świętym.
A ja dosiadam świni! Przemierzam czarną rzekę,
lecz woda od ognia gorąca nie gasi jurnych krzyków!
Więc starczy nam radości! Do końca niedaleko!
Łaskoczą do śmiechu włochate, niezaciągnięte stryki!
Rumianych waszych twarzy myśl żadna nie zaszczyca,
świat oczom otwartym przesłania Nóż, Pieniądz, Pocałunek!
Więc patrzcie, jak po niebie łun pełzną gąsienice,
jak chmarą się lęgnie z nich nocny owad owadów gatunek!
A tam, gdzieś mój brat, na harfie jak Chrystus rozpięty,
dobrze mu tak, niech wie, że niełatwo być świętym.
A ja dosiadam świni! Omijam wszystkie rafy!
Popatrzcie, jeżeli prócz siebie cokolwiek widzicie!
Korzystać, póki darmo rozdaję cyrografy!
Szafuję krwią z palca, bo na to mnie stać!
Jam Król Życia!
A ja dosiadam świni i diabłów sto mnie goni!
Wy sobą zajęci, odwróćcie się byście widzieli!
Tu chlusta wino w gębę moją z dzbana z małpiej dłoni,
na pierś owłosioną leci z brody i pełnej gardzieli!
Tu ruda ladacznica ropuchę ma na sromie,
po sznurkach rozporka gramoli się ręka lubieżna;
pod garnkiem mego brzucha rozpala dziki płomień,
więc śmieję się głośno i z trzosu odliczam należność!
A tam, gdzieś mój brat, na harfie jak Chrystus rozpięty,
dobrze mu tak, niech wie, że niełatwo być świętym.
A ja dosiadam świni! I trzymam się szczeciny!
To co, że pod belką zawisły różowe strąki ciał?
Czy może mam być mędrcem by puszczać z ust mydliny
i mówić o woniach Arabii, gdy wokół cuchnie kał?
Podkułem świnię złotem i ślad wyciskam w gnoju!
Niech każdy oswoi swe diabły o żabiotrupich pyskach!
Szczęśliwi niechaj w swoich bańkach z tęczy śpią w spokoju
nim w parę ich zmienią płonące wsie, młyny i zamczyska!
A tam, gdzieś mój brat, na harfie jak Chrystus rozpięty,
dobrze mu tak, niech wie, że niełatwo być świętym.
A ja dosiadam świni! Przemierzam czarną rzekę,
lecz woda od ognia gorąca nie gasi jurnych krzyków!
Więc starczy nam radości! Do końca niedaleko!
Łaskoczą do śmiechu włochate, niezaciągnięte stryki!
Rumianych waszych twarzy myśl żadna nie zaszczyca,
świat oczom otwartym przesłania Nóż, Pieniądz, Pocałunek!
Więc patrzcie, jak po niebie łun pełzną gąsienice,
jak chmarą się lęgnie z nich nocny owad owadów gatunek!
A tam, gdzieś mój brat, na harfie jak Chrystus rozpięty,
dobrze mu tak, niech wie, że niełatwo być świętym.
A ja dosiadam świni! Omijam wszystkie rafy!
Popatrzcie, jeżeli prócz siebie cokolwiek widzicie!
Korzystać, póki darmo rozdaję cyrografy!
Szafuję krwią z palca, bo na to mnie stać!
Jam Król Życia!